ஆன்மிக சாதகன் தன் மனதை அதன் போக்கில் போவதற்கு அனுமதிக்கக் கூடாது. சிறிதும் தயவு தாட்சண்யம் இன்றி அதற்குத் தடை விதிக்க வேண்டும். சாத்தியமானால், மனதை அழிப்பதற்கே ஒருவர் முற்பட வேண்டும்; அதாவது, மனதை உலக வாசனைகளின் மீது தொடர்பு கொள்ளாமல் விலகி இருக்கச் செய்வதாகும். ஏன் மனதை அழிக்க முற்பட வேண்டும்? அப்படிச் செய்தால்தான் மனிதன் தன் நிஜ ஸ்வரூபத்தை அறிய முடியும். அந்த உண்மையின் உணர்தலே வீடுபேறு நிலை (முக்தி) ஆகும். அப்போது எல்லாவிதமான கஷ்டங்களும், கவலைகளும், சந்தேகங்களும், குழப்பங்களும் ஒரு முடிவுக்கு வரும். மனிதன் துக்கம், பயம், பதற்றங்கள் ஆகியவற்றை விடுத்து பவித்ரமான சாந்தியில் நிலை கொள்வான். முதலில், அனைத்து கீழ்த்தரமான வாசனைகளையும் விடுத்து, நல்ல வாசனைகளை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள். பிறகு, படிப்படியாக நல்ல வாசனைகளையும் கூட விடுத்து, மனதை எண்ண விஷயங்களற்ற (நிர்-விஷய) நிலைக்குள்ளாக்க முயற்சி செய்யுங்கள். இவ்வாறு அடையப்படும் சாந்தி பிரகாசமாகவும், ஆனந்தமாகவும், ஞானமயமாகவும் அமைகிறது; அது உண்மையில் கடவுளின் அனுபவமே, கடவுளே! (பிரசாந்தி வாஹினி,அத்தியாயம்-12)