பரிபூரணத்துவமான மெய்யுணர்வை அடைந்தபின் ஒருவருடைய நிலை என்ன ஆகும் என்பதைப் பற்றி பலர் கேள்விகளையும் சந்தேகங்களையும் எழுப்பக்கூடும். அப்படிப்பட்டவரின் வாழ்க்கை அளப்பரும் தெய்வீக பேரானந்தத்தால் நிறைந்திருக்கும். அவர் அனைவருடனும் சிந்தனை, உணர்வு, அறிவு ஆகியவற்றின் ஏகத்துவத்தை அனுபவிப்பார். ஒன்றேயான அந்த அனந்த பரமாத்ம தத்துவத்தில் மூழ்கி, அவர் ஆனந்தப் பரவசத்தில் ஆழ்ந்திருப்பார்; ஏனெனில் அது மட்டுமே வாழ்க்கையில் ஆனந்தத்தை அளிக்க வல்லதாகும். உண்மையான சுகம் இதுவே, வேறெதுவும் இல்லை. இறைவனே சாஸ்வதமான சுகஸ்வரூபன். பாரத கலாசாரத்தைப் பின்பற்றுவோர் அனைவரும், அவர்கள் எந்த பிரிவைச் சார்ந்தவராக இருந்தாலும், இறைவனே பேரானந்தத்தின் மூலாதாரம் என்ற சித்தாந்தத்தை ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். இந்த முடிவை, அதாவது மதத்தை, மிகவும் பிரியமான மற்றும் உன்னத சுகம் தரும் அபிமதமாக ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். (சத்ய சாயி வாஹினி, அத்தியாயம்-2)