ஒரு சிறு குழந்தை காணாமல் போன அதன் தாயைத் தேடிக்கொண்டு, “அம்மா! அம்மா!” என்று பயத்தில் அலறி அழுதுகொண்டு அலைகிறது. தாய் அந்தக் குழந்தையைத் தன்னுடைய கைகளில் எடுத்துக் கொண்டு, அவளுடைய மடியில் வைத்துக் கொள்கிறாள். குழந்தை அழுவதை நிறுத்திவிட்டு பயமற்று இருக்கிறது. தன்னுடைய முந்தைய நிலைக்கும், தனது தற்போதைய கவலையற்ற நிலைக்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசத்தை குழந்தையால் கணக்கிட்டுப் பார்க்க முடியுமா? முடியாது! அவ்வாறு செய்யவேண்டிய அவசியமும் இல்லை! எப்போதும் இறைவனுக்கு சேவை செய்ய விழையும் ஒருவர் அந்த மகத்தான வாய்ப்பு கிட்டும் போது தங்களையே இறைவனில் ஆழ்த்திக் கொள்வார்கள். அந்நிலையில் எந்தக் கவலையோ அல்லது துன்பமோ ஒருவரை பாதிக்க முடியாது! கவலை மற்றும் பிரச்சனை அந்த நிலையை அடையும் தருணம் வரை மட்டுமே தொந்தரவு செய்கிறது; பின்னர், அனைத்து கவனமும் அனுபவத்தின் பக்கம் திருப்பி விடப்படுகிறது! முந்தைய போராட்டம் மற்றும் துன்பங்கள் மறந்து போய்விடுகின்றன. எனவே, அனைத்து சாதகர்கள் மற்றும் பக்தர்கள், தாங்கள் அனுபவித்த எல்லா ஆயிரக்கணக்கான துன்பங்களையும் உதாசீனப்படுத்தி மறந்துவிட்டு, இறைவனைப் பற்றிய சிந்தனைகளில் மட்டுமே ஈடுபட்டு இருக்க வேண்டும்! இதுவே சந்தோஷத்தை அடைவதற்கான வழி. பக்திக்கு வேறு எந்த வெகுமதியும் கிடையாது! (பிரசாந்தி வாஹினி, அத்தியாயம்-8)