அஹங்கார மனப்பாங்குடனும், சுயநல நோக்கங்களால் உந்தப்பட்டும், சுய முன்னேற்றத்தின் நம்பிக்கைகளால் ஈர்க்கப்பட்டும், ஒரு பணி ஆற்றப்படும் போது, அது பேராசை, தற்பெருமை, பொறாமை, த்வேஷம் ஆகியவற்றை வளரச் செய்கிறது. பின்னர், அது பிணைப்பை இறுக்கி, மேன்மேலும் அதிக லாபம் தரும் வேலை மீது பற்றுணர்வை வளர்க்கிறது. தங்களது உழைப்பையும், அறிவையும் தந்தவர்கள் மீதும், தேவையான ஆர்வத்தையும், திறமையையும் அளித்த ஆண்டவன் மீதும் கூட அந்த நபரிடம் நன்றியற்ற உணர்வை வளர்க்கிறது. பணி வெற்றி பெறும்போது “நான் செய்தேன்” என்றும், அது தோல்வி அடையும் போது “மற்றவர்கள் என் வெற்றியைக் கெடுத்து விட்டார்கள்” என்றும் ஒருவர் கூறுகிறார். பணி தோல்வியில் முடிந்தால், மனக்கசப்பு, மனச்சோர்வு, விரக்தி ஆகியவை தொடர்கின்றன. பலன்களின் மீது எந்த அளவிற்கு ஒருவர் ஆழமாக பற்று வைக்கிறாரோ, ஒருவர் ஏமாற்றமடையும் போது, அவரது துக்கமும் மிகத் தீவிரமானதாகவும், வேதனையானதாகவும் ஆகி விடுகிறது. எனவே, ஒருவர், தன்னால் முடிந்த அளவு அர்ப்பணிப்பு மற்றும் கவனத்துடன் தனது கடமையை ஆற்றிவிட்டோம் என்ற எண்ணத்தில் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் போதே, பலன்களை இறைவனது ஸங்கல்பத்திற்கு விட்டு விடுவது, தற்பெருமை மற்றும் துக்கம் ஆகிய இரண்டிலிருந்தும் தப்பித்துக் கொள்வதற்கான ஒரே வழியாகும்! (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர் 10, 1984)