எவ்வாறு நார் நிறைந்த கரும்பைப் பிழிந்து, அதன் இனிமையை மட்டுமே மக்கள் அருந்துகிறார்களோ, எவ்வாறு ஒரு தேனீ, மலரின் அமைப்பு மற்றும் நிறம் எதுவாக இருந்தாலும், அதில் உள்ள தேனை மட்டுமே உறுஞ்சுகிறதோ, எவ்வாறு ஒரு அந்துப்பூச்சி வெப்பத்தையும் தவிர்க்க முடியாத பேரழிவையும் புறக்கணித்து சுடரின் பிரகாசத்தை நோக்கி பறக்கிறதோ, அவ்வாறே ஒரு ஆன்மிக சாதகனும், பிற விஷயங்களுக்கு செவிமடுக்காது, இராமாயணத்தில் தோய்ந்திருக்கும் மென்மையுணர்வு, இரக்கம் மற்றும் கருணை ஆகிய நற்குணங்களைப் பெறுவதற்கு விரும்ப வேண்டும். ஒரு பழத்தைச் சாப்பிட்ட பின், நாம் அதன் தோல், விதைகள் மற்றும் நாரை வீசி எறிந்து விடுகிறோம். இயற்கையில் பழங்கள் இவ்வனைத்து பகுதிகளையும் இயல்பாகவே கொண்டுள்ளன. இருந்தாலும், இப்பழங்களை காசு கொடுத்து வாங்கி இருக்கிறோம் என்பதற்காக எல்லாவற்றையும் சேர்த்து எவரும் உண்பதில்லை. அதைப் போலவே, இராமாயணம் எனும் இப்பழத்தில், அரக்கர்கள், பேய்கள் மற்றும் ராட்சதர்களைப் போன்றவர்களின் கதைகளே வெளித் தோல்; இத்தீயவர்களின் கொடூரமான செயல்களே செரிக்க முடியாத கடினமான விதைகள்; உணர்ச்சிகரமான மற்றும் உலகியலான வர்ணனைகளும் நிகழ்வுகளும் அவ்வளவு சுவை இல்லாத நார்கள் - இவை அனைத்துமே ஊட்டமளிக்கும் இனிமையான பழச்சாறுக்கு வெளி உறைகளே! (ராமகதா ரஸ வாஹினி - அத்தியாயம் 1)