மனித குலத்தின் அனைத்து கவலைகளுக்கும் பேரழிவுகளுக்கும் மூல காரணம் பொறாமையே. ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில், பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர், ‘’ அர்ஜூனா! நீ பொறாமை அற்றவனாக இருக்க வேண்டும். பொறாமையால் பாதிக்கப் படாமல் இரு ‘’ என எச்சரிக்கிறார். வெறுப்பு என்பது பொறாமையுடன் எப்போதும் கூடவே வருவதாகும். விஷப் பூச்சிகளைப் போன்ற இரட்டை வில்லன்கள் இவைகள். ஒருவரது ஆளுமையின் ஆணி வேர்களையே தாக்குபவை இவை. ஒரு மரம் பூக்கள் மற்றும் பழங்களுடன் பூத்துக் குலுங்கக் கூடும். ஆனால் பகைவர்களான புழுக்கள் அதன் வேர்களில் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தவுடன், அதனுடைய காந்திக்கு என்ன ஆகிறது என்பதை கற்பனை செய்து பாருங்கள்! நாம் அந்த மரத்தின் அழகை ரசித்துக் கொண்டு இருக்கும் போதே, அதன் மலர்கள் வாடிவிடுகின்றன, பழங்கள் உதிர்ந்து விடுகின்றன, மேலும் அதன் இலைகள் மஞ்சளாகி காற்றில் சிதறி விடுகின்றன. இறுதியில் அந்த மரம், உலர்ந்து, மடிந்து, சாய்ந்து விடுகிறது! அதைப் போலவே, எப்போது பொறாமையும், வெறுப்பும் இதயத்தைத் தொற்றிக் கொண்டு வேலை செய்ய ஆரம்பிக்கின்றனவோ, எவ்வளவு புத்திசாலியாகவும், எவ்வளவு படித்தவராக இருந்தாலும், ஒருவர் வீழ்ச்சி அடைந்து விடுகிறார்! எனவே, எப்போது மற்றவர்கள், நல்லவர்கள் என்று போற்றப் பட்டு, அவர்கள் உயிருக்கு உயிராக மதிக்கும் நல்லொழுக்கங்கள் மற்றும் இலட்சியங்களுக்காக மதிக்கப் படுகிறார்களோ, அப்போது சந்தோஷம் அடைந்து, ஆனந்தத்தால் நிரம்பி இருப்பதைக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.