இதிஹாஸங்கள், பக்தி மற்றும் சரணாகதியின் பாதையை போதிக்கின்றன. ஒருவர், தனது ஒவ்வொரு செயலையும், ஒரு இறையார்ப்பண உணர்வோடு செய்ய வேண்டும் எனக் கூறுகின்றன. நீங்கள் நிரப்பி வைத்துள்ள ஆனந்தம் எனும் குடத்தை, சந்தேகம் எனும் காற்றாலோ அல்லது மனச்சோர்வு எனும் சூரியனாலோ பாதிக்க அனுமதியுங்கள்; அது விரைவாக ஆவியாகி விடும். ஆனால், அந்தக் குடத்தை நல்லோரின் நட்பு வட்டம் மற்றும் நற்செயல்கள் எனும் குளிர்ந்த நீரில் வையுங்கள்; அது என்றும் குறையாமல் காக்கப் படும். மௌனமாக அதை நீங்கள் சிந்தித்தாலோ அல்லது அது கிடைத்த சந்தர்ப்பங்களை நினைவு கூறினாலோ, ஆனந்தமும் கூட பெருகும்.அதனால் தான் ஆன்மீக சாதனையில், மனனம் அல்லது உள்ளார்ந்த சிந்தனை மிகவும் முக்கியமான ஒரு அம்சமாகும். எவ்வாறு ஒரு குழந்தை, விளையாட்டு பொம்மைகளை வீசி எறிந்து விட்டு தனது தாய்க்காக அழத் தொடங்குகிறதோ, நீங்களும் கூட பெயர் மற்றும் புகழ் என்ற விளையாட்டு பொம்மைகளின் அற்பத்தனத்தை உணர்ந்து, தாயான இறைவனைக் கூவி அழைக்க வேண்டும். தாயின் ப்ரேமை மற்றும் அவளது அருகாமையின் ஆனந்த பாக்கியத்தின் முன்னால் பிற அனைத்தும் குப்பையே என்பதை குழந்தை உணருகிறது. ஒருவர் வேறு எதற்காகவும் ஏங்கக் கூடாது.