ஆழ்ந்த வேறூன்றிய உணர்வோடு இறைவனைத் துதிப்பது, உணர்வுகளில் தூய்மை,அனைத்து வெளிப்புறமான எண்ணங்களே இல்லாமல் இருத்தல் ஆகியவை, தாமே, இறைவனோடு மனதளவில் ஒன்றரக் கலந்த நிலையாக ( பாவ-சமாதி) ஆகி விடுகின்றன. இந்த நிலையின் பலனாக,அவர்கள் துதிப்பதற்கு தேர்ந்தெடுத்துள்ள ரூபத்தில், இறைவன், பக்தனின் உள்ளார்ந்த ஞானக் கண் முன் காட்சி அளிக்கிறான்.இது வெறும் கற்பனையால் உருவான காட்சி மட்டுமல்ல,ஒரு ‘’நேருக்கு-நேரான ‘’ அனுபவமும் ஆகும். இடத்தை மாற்றாமல், பக்தன் இறைவனது சன்னிதியிலேயே அதே இடத்தில் இருக்க முடியும். இதுவே ‘’ இறைவனோடு ஸதா ஸர்வ காலமும் இருத்தல் ‘’ (ஸாலோக்ய -முக்தி) எனப்படுகிறது.இறைவனுடனேயே இருப்பதோடு கூடவே,பக்தன் தான் காண்பதெல்லாம் இறைவனது மஹத்துவமே என உணர்கிறான். இந்த அனுபவமே, ’’ இறைவனது மஹிமையை எப்போதும் காண்பது ‘’( ஸாமிப்ய முக்தி ) என்று அழைக்கப் படுகிறது.இறைவனுடனேயே எப்போதும் வாழ்ந்து, அவனது மஹத்துவத்தையே என்றும் தரிசித்து, இறை உணர்வில் தோய்ந்திருப்பதே,அந்த இறை ரூபத்துடன் ஒன்றரக் கலந்து விடும் நிலையாகும் (ஸாரூப்ய- முக்தி).இதுவே பக்தி மறைநூல்கள் குறிப்பிடும் இறுதிப் பலனாகும்.